Vorige week kwam in het nieuws dat aan een accountant met burn-out een schadevergoeding toegekend is van maar liefst €370.000. Groot nieuws en de achtergrondartikelen vliegen ons om de oren. Maar wát wordt de plank enorm misgeslagen! Oude spreekwoorden bevatten nog steeds veel waarheid: ‘waar er twee vechten, hebben er twee schuld’ en ‘twee honden vechten om een been, de derde gaat er snel mee heen’. Door de uitspraak van de rechter wordt gesuggereerd dat de werkgever zich abominabel gedragen heeft en dat de werknemer daar het slachtoffer van is. Is dat ook werkelijk zo? Ik zie het anders.
Het is net als in een slecht huwelijk. Je kunt er als buitenstaander van vinden wat je ervan vindt, maar ondertussen hebben de beide echtelieden elkaar uitgekozen. Blijkbaar is er nog genoeg dat hen bindt om bij elkaar te blijven. Zo ook bij deze partijen. Schijnbaar is er iets dat hen al die tijd aan elkaar gebonden heeft. Achteraf wensen ze geen verantwoordelijkheid te nemen voor hun samenwerking. Daarin maken ze geen uitzondering, maar leidt het werkelijk tot de uitkomsten die ze zich voor ogen gesteld hadden?
De derde gaat er snel mee heen
Elf jaar heeft de rechtszaak geduurd! Dat is langer dan de meeste huwelijken! Wie heeft daar het meest plezier van? Is een juridische gang de beste weg naar een oplossing? Het lijkt erop dat beide partijen op enig moment standpunten zijn gaan uitwisselen en daar in zijn blijven steken. In elf jaar tijd kun je diepe loopgraven graven en zie daar maar weer eens uit te komen. De juristen hebben alleen geholpen de gaten dieper te graven.
Wat komt er nu? Meer medewerkers die niet geleerd hebben om te balanceren die hun verantwoordelijkheid ontvluchten door de werkgever als schuldige aan te wijzen? Meer werkgevers die ‘systemen’ ontwerpen om aansprakelijkheid bij psychische onbalans van medewerkers te vermijden? Hier is niemand bij gebaat.
Waar kan het toch zo fout gaan?
De burn-out van de betreffende meneer staat synoniem aan de burn-out van onze samenleving. Waarom proberen we steeds om meningsverschillen op te lossen door één partij aan te wijzen die gelijk heeft. Alsof er maar twee kanten zijn. Mijn kant of die andere. Zo zijn er alleen verliezers. Het bedrijf staat in een kwaad daglicht nu uitkomt hoe star en onpersoonlijk het met haar medewerkers omgaat. De burn-out meneer… Ja, wat is er met die meneer? Hoe is het nu met hem?
Ik weet het niet, maar ik vraag het me wel af. Zou hij blij zijn en zich weer helemaal goed voelen nu zijn rechtszaak gewonnen is? Zou hij lessen geleerd hebben van zijn burn-out? Is hij er beter van geworden? Heeft het hem sterker gemaakt? Denkt hij na al die jaren nog steeds dat de verantwoordelijkheid voor zijn eigen gezondheid bij zijn ex-werkgever ligt? Waar zou hij sindsdien die verantwoordelijkheid geparkeerd hebben?
Ga toch weg joh!
Wanneer je mensen leert dat een burn-out je kan overkomen vanwege externe factoren, zoals een slecht HR-beleid van het bedrijf waar iemand werkt, dan ontneem je hen kracht. Je maakt mensen tot slachtoffers van nare boze bazen. Niets is minder waar. Burn-out is een persoonlijk ontwikkelingsproces waar je van groeit en volwassen wordt. Tenminste, wanneer je er verantwoordelijkheid voor neemt en ervan leert. Ook voor het bedrijf dat geen zin had om zich verantwoordelijk op te stellen en aansprakelijkheid probeerde te vermijden is het een gemiste kans. Een burn-out van een medewerker binnen jouw organisatie is een prachtige gelegenheid om te ontdekken waar je je kunt verbeteren. Met een beetje ambitie vorm je elk ‘probleem’ om tot een uitdaging die maakt dat je op zoek gaat naar verbeteringen en nieuwe oplossingen.
Jammer. Niet gescoord deze keer. De burn-out medewerker niet, de werkgever niet, en de juridische adviseurs van beide partijen ook niet.
Marina Schriek
Wil je meer lezen over achtergronden van burn-out, klik hier
Laat als eerste een reactie achter