Wat vreselijk: last van een generatiekloof?!

Van mijn leeftijd maak ik geen geheim. Iedereen mag weten dat ik 43 ben én dat ik mijn haar niet verf 😉
Vandaag merkte ik dat ik niet zo vrolijk was als anders. Ik was op weg naar station om een OV-Chipkaart te kopen. In de afgelopen weken reisde ik nog naar Haarlem met de trein en kocht bij de kaartjesautomaat op het station een retourtje. Een paar keer per jaar reis ik met de Brabantliner van Raamsdonksveer naar Utrecht. Dan koop ik een kaartje bij de buschauffeur. Deze keer ontkom ik er echter niet aan, ik moet naar Ahoy in Rotterdam en dat kan alleen met een OV-chipkaart.

Voor langere afstanden maak ik vaak de afweging of het OV gunstiger is. Vaak zijn de reiskosten die ik dan maak, lager dan het parkeertarief dat ik kwijt ben wanneer ik met de auto zou gaan en dan houd ik nog geen eens rekening met de brandstof die ik op rijd. Ik kijk dan altijd even op de openbaar vervoerplanner van www.9292ov.nl en zorg dat ik goed weet vanaf welk perron ik weg moet, waar moet ik overstappen, welke bus of tram moet ik nemen om op mijn bestemming te komen. Dit is eigenlijk voor het eerst dat ik ook voor een reis naar Rotterdam, makkelijker, sneller en goedkoper met de trein kan. Ik hoef maar één keer over te stappen op een buslijn, 3 minuutjes lopen en dan ben ik er. Gelukkig maar: goed voor het milieu en lekker relaxed!

Op dit traject is de OV-chipkaart het enige vervoerbewijs
OK, dan is toch het moment gekomen dat ik aan zo’n kaart moet, of toch niet? Na minstens drie kwartier surfen op internet ben ik eruit: het moet. Als ik met de bus wil reizen moet het. Na nog een kwartier zoeken begrijp ik dat ik op het Station in Lage Zwaluwe zo’n kaart kan kopen.
Ik zie de bui al hangen en zeg tegen m’n lief. Ik ga die kaart van ‘t weekend alvast maar halen. ‘Hè, ga je nu naar Breda dan?’ ‘Nee, hier op het station’. ‘Kun je dat daar kopen dan?’ ‘Naar het schijnt, ja’.
Dus ik ga op weg en ben chagrijnig. Zou dat nou echt komen door die OV-chipkaart? Dapper loop ik naar de kaartjesautomaat. Nu ga ik het ontdekken.
Jawel, er is een knop ‘OV-chipkaart’. Ik kan er een kopen voor €7,50. Dat klopt met de informatie van internet. Ik betaal met m’n pinpas en verhip: er komt een kaart uit het apparaat. Ja, je leest het goed: ‘er komt een kaart uit het apparaat!’ Nu nog saldo erop. Ja, dat lukt ook vrij eenvoudig. En dan het ergste: er moet ‘iets’ gebeuren om ‘op saldo’ te kunnen reizen.
Wow, ook daar is een knop voor. Binnen een paar minuten heb ik een OV-kaart, met saldo en zo ingesteld dat ik er mee kan reizen.

Het zal toch niet!
Op de terugweg ben ik m’n oude zelf weer. Hé, liep ik tegen mijn oude onzekerheid aan. Niet weten wat er komen gaat, me er totaal geen voorstelling bij kunnen maken en daarom chagrijnig als teken van onzekerheid.
Over een chipkaart?!
Nu weet ik hoe mijn moeder zich voelt, wanneer mijn zus en ik lachen om haar onhandigheid met ‘nieuwerwetse’ dingen. Wat stom! Ik kon me gewoon niet voorstellen dat er iets anders dan een gedrukt ticketje uit die automaat kon komen. Maar waarom eigenlijk niet. De techniek staat voor niets.

Waarom blog ik er nu over?
Veel mensen zijn chagrijnig om onverklaarbare redenen. ‘Ik hoop maar dat het snel weer over gaat’ denken ze dan. Toch is een naar gevoel, boosheid, frustratie, onzekerheid of wat voor gevoel dan ook altijd het gevolg van jouw gedachten over iets.

Mijn verwachtingen voor dit OV-Chipkaart aankoopavontuur waren niet hoog. Ik ben niet zo’n ster met automaten. En als ik dan sta te hannesen met zo’n apparaat, dan voel ik me zo’n enorme oen!
Ik heb er een enorme hekel aan me dom te voelen, stel dat iemand het in de gaten heeft! Daar houd ik niet van. En dus vraag ik ook niet om hulp. Ik kan toch moeilijk aan de buurvrouw vragen: ‘Joh, ik heb nog nooit een OV-Chipkaart gekocht en ben bang dat het me niet zal lukken. Ga jij met me mee?’ Echt niet! Dus loop ik te nukken en maak me zorgen, om er dan gelukkig achter te komen dat het allemaal voor niets was.
Zo gaat dat eigenlijk altijd met je zorgen maken. De enige die je ermee hebt is jezelf. Want je zorgen maken, geeft een rotgevoel. Terwijl het nergens toe bijdraagt.

Nu is het definitief
Mocht je jezelf herkennen in mijn verhaal, dan weet je dat je niet de enige bent. Iedereen heeft zo z’n onzekerheden. Maak er niets groots van: het enige wat het wil zeggen is dat je iets wilt wat je nog niet eerder gedaan hebt, of wat je nog niet makkelijk afgaat.
Geen enkele reden om je druk te maken. Dat deed je ook niet toen je leerde praten, lopen, fietsen, auto rijden. Toen vond je het de normaalste zaak van de wereld om met vallen en opstaan te leren. Daar werd je echt niet chagrijnig van, hooguit gefrustreerd omdat het niet snel genoeg ging.

Ik moest in ieder geval erg om mezelf lachen op de terugweg van het station. Dat ik niet verwachtte dat er een chipkaart uit die automaat kon komen bevestigt het definitief: ik ben van een oudere generatie… Maar is dat nou zo erg?

Marina Schriek