Het verhaal van Carolijn (53 jaar)
Het is nu alweer ruim 3,5 jaar geleden. Ik was net 50 geworden en we waren al ruim 25 jaar samen. Getrouwd, twee gezonde en intelligente kinderen. We hadden alles wat ik me kon wensen en ik gaf onze relatie minimaal een 8. Het was alsof de grond onder mijn voeten wegsloeg toen hij het me vertelde. Hij had een ander en wilde bij me weg. Het was totaal onwerkelijk en ik kon het gewoon niet geloven.
Hoe kon ik het niet gezien of gemerkt hebben. Hoe kon het dat ik wel gelukkig was en hij niet? Ik ging door een diep dal. Ik heb nooit eerder zulke heftige, nare emoties ervaren. Na twee maanden ging ik naar mijn huisarts. “Ik wil dit niet”, zei ik. “Wat kan ik doen om hieruit te komen?”. “Trek er maar minimaal anderhalf jaar voor uit” zei ze. Ze had gelijk, die tijd had ik echt nodig. En ik vond het verschrikkelijk. Al die tijd kon ik er niet bij dat ik wel van hem hield en hij niet van mij. We hadden het echt goed samen!
Wachten
Al met al heb ik zeker twee jaar zitten hopen dat hij bij me terug zou komen, maar zo werkt het natuurlijk niet. Drie jaar na dato kwam ik iemand tegen. Ik dacht dat ik daar niet voor open stond. Ik ging ook niet uit en was niet op zoek naar een date. Daarom was ik heel verbaasd dat ik bij mezelf bespeurde dat ik die ander aantrekkelijk vond. We hebben inmiddels een relatie waar ik heel gelukkig mee ben. Deze man haalt hele andere dingen in me naar boven. Dingen die ik van mezelf niet eens kende en waar ik nu weer plezier aan beleef. Het is dus toch ergens goed voor geweest.
Laatst gingen de kinderen met hun vader op vakantie. Tijdens een telefoongesprek naar huis zei één van hen (22 jaar): “Mama, je bent echt heel veel gegroeid de laatste tijd. Dat merken we omdat Pa best nog is blijven hangen”. Dat raakte wel een snaar in mezelf. Ik merk dat ik er zelf ook best trots op ben hoe ik uit die moeilijke periode gekomen ben. Ik ben veel sterker dan voorheen en ik maak weer plezier in het leven. Goed toch!
Geen rancune
Frappant was dat mijn ex-partner, opeens weer interesse in me kreeg, zodra er een nieuwe man in mijn leven kwam. Maar alle schepen waren verbrand, er is geen weg meer terug nu. De pijn was te groot.
Toch draag ik hem niets na. Familie en vriendinnen vinden dat weleens vreemd. Die zien misschien liever dat ik boos of haatdragend ben, maar dat is nergens voor nodig. We overleggen regelmatig over de kinderen en gaan vriendschappelijk met elkaar om. Het is goed zoals het nu is. Ik geniet van mijn nieuwe liefde en mijn nieuwe zelfvertrouwen en richt me op mijn leven zoals het nu is.
Wil jij ook je verhaal delen, mail naar Marina Schriek en deel je verhaal zodat zij contact met je op kan nemen.
Reacties zijn gesloten.