Van de week viel m’n stempas voor de gemeenteraadsverkiezingen in de bus. Ik keek er met gemengde gevoelens naar. Ik wil mijn stem niet uitbrengen op op-stemmen-jagende politici die, zodra ze geïnstalleerd zijn, zich gedragen of ze een loopgravenoorlog moeten winnen. Elke vier jaar is er de strijd om de stem van de kiezer. Vervolgens begint het grote marchanderen, waar op het scherpst van de snede onderhandeld wordt over het te voeren beleid in de komende vier jaar.
Wat mist er in dit plaatje?
De opeenvolgende poppetjes van de politieke partijen komen aan de macht. Tijdens de verkiezingen bazuinen ze rond dat zij de oplossing weten voor alle problemen. In de praktijk werkt het toch anders. Partij-belangen, politieke machtsspelletjes en de gunst van de kiezer: strijd voert de boventoon. Politici die aan de macht komen, durven niet te zeggen dat zij zo 1, 2, 3 ook geen oplossing zien voor de complexiteit van problemen die op hen af komt en bluffen zich door hun 4 beleidsjaren heen. Keer op keer trappen onze volksvertegenwoordigers in dezelfde valkuil. Waarom zeggen ze niet gewoon: we weten het niet en daarom nemen we de tijd om een gedragen oplossing te vinden voor de meest urgente zaken. Wanneer we die in kaart hebben, gaan we door met een aantal wat minder urgente zaken en zo voort. Waarom werken al die knappe koppen en bevlogen mensen niet samen?
Ik vertegenwoordig het volk
Zodra de verkiezingen achter de rug zijn, vormen we een groot team van gekozen volksvertegenwoordigers die samen oplossingen vinden die recht doen aan alle stemmers. We kunnen het niet iedereen naar de zin maken, maar we kunnen ons gedragen als wijze leiders. We kiezen voor een win-win benadering. We luisteren naar elkaar tot we elkaar begrijpen om vervolgens samen te brainstormen over mogelijkheden.
Beangstigend
Afgelopen week volgde ik een leiderschapstraining bij Remco Claassen. Vaak werd de grote leiderschapsgoeroe Stephen Covey aangehaald. Mensen die het verschil weten te maken, zijn allereerst leider van zichzelf. Zo’n training en alle boeken van zowel Remco Claassen als Stephen Covey zijn verplichte kost voor iedereen die überhaupt lid wil worden van een politieke partij. Ik begrijp niet waarom men zich zo druk maakt om inburgeringscursussen terwijl elk groot ego zich ongeremd in de politiek mag storten om zo de nederlandse maatschappij op verschillende niveau’s in een vecht- of vlucht mechaniek te houden. Zoals Remco Claassen het zo mooi zegt:
‘This is scary shit!’
Marina Schriek
Het derde alternatief – Stephen R. Covey
Slim vertrouwen – Stephen R. Covey
Prioriteiten – Stephen R. Covey
De zeven eigenschappen van effectief leiderschap – Stephen R. Covey
De achtste eigenschap – Stephen R. Covey
Ik – Remco Claassen
Wij – Remco Claassen
Inderdaad, kunnen we onszelf opnieuw organiseren, niet vanuit een politieke tegenstelling maar vanuit een menselijke samenhang? En blanco stemmen, zou dat gelezen worden als: deze kiezer wil een ander maatschappelijk systeem? Dat zou wel heel fijn zijn.
Hoi Jos, dat is ook een optie. Zou het aankomen?! Groetjes, Marina
Toch maar gaan stemmen Marina. Reden1: je mág stemmen in Nederland, in veel landen is geen stemrecht. Gebruik je stem dus. Reden2: ergens gelezen maar niet vergeten: If you vote for nothing, you ‘ll get nothing”. Je artikel raakt wel de kern van de zaak, m.i. moet het publiek de kandidaten vooráf vragen om oplossingen. Zo stem je uiteindelijk voor een oplossing en visie, en niet zozeer voor een persoon.
Je benoemt precies het waarom van mijn frustratie. Ik wil graag mijn stem en steun verlenen aan allerlei dingen waar ik waarde aan hecht. Zodra ik me ga verdiepen in op wie ik dan wil stemmen, kom ik zoveel dingen tegen die me tegen de borst stuiten. Dat noem ik de loopgravenoorlog die tegenwoordig politiek heet. Het wij en zij-syndroom. Alsof we apart staan, i.p.v verbonden zijn met elkaar.