Ritalin verdeelt de gelederen danig
Eind januari waren Arie Boomsma en René Gude te gast bij De Wereld draait door en vertelden daar over hun ‘Ritalin-experiment’*. Ze wilden weten wat Ritalin met je doet en probeerden het samen een dagje uit. Volgend op de uitzending rollen de voor- en tegenstanders in de diverse media over elkaar heen. De discussie is bij voorbaat gedoemd om te mislukken. Iedereen heeft gelijk. Althans, waar het jezelf betreft. Voor een ander kun je het natuurlijk niet weten.
Hoe ontdek je of je Ritalin nodig hebt?
1. Is er iets mis? Als alles oké is en je hebt geen klachten, dan heb je geen Ritalin nodig. Tenzij je het natuurlijk geinig vindt om het eens uit te proberen, dol bent op party-drugs of liever Ritalin dan speed gebruikt.
2. Wanneer er iets mis is, kun je gaan bedenken of je kiest voor:
(A) symptoom-bestrijding of
(B) dat je voorkeur wellicht uitgaat naar een grondigere aanpak, zoals op zoek gaan naar de oorzaak van de disbalans.
Bij Keuze A, ga je aan de Ritalin. Keuze B kost wat meer moeite. Wanneer dat bij je past, vind je dat geen probleem; je gaat graag naar een natuurgeneeskundige of alternatief therapeut met je kind. Of wanneer het jezelf betreft, neem je de moeite om jezelf te leren mediteren of dagelijkse wandelingen in een natuurlijke omgeving te ondernemen. Dat zijn nl. allemaal dingen die helpen om een disbalans te herstellen.
Nep balans
Ritalin helpt velen een balans te vinden. Jammer genoeg is het een balans die van buitenaf komt. Zonder pilletje geen balans. Is dat erg? Uiteraard heb je voor- en tegenstanders.
Ben je voor? Gebruik vooral Ritalin en geef het je kinderen als de school dat eist.
Ben je tegen? Laat je niets aanpraten en zoek een alternatief om de disbalans op te lossen.
De toekomst van Ritalin
De grote vraag die deze discussie bij mij oproept is: hoe gaat dat in de toekomst?
Hoe is het voor werkgevers om mensen aan te nemen die alleen functioneren wanneer ze hun pillen innemen. Of andersom. Gaan we naar een maatschappij waar werkgevers hun werknemers verplichten om Ritalin te gebruiken? Wat als mensen op latere leeftijd Ritalin-moe worden, net zoals vele vrouwen na jarenlang gebruik van orale anti-conceptie pil-moe worden. Moeten ze dan afkicken, verandert hun persoonlijkheid? Hoe voelt het voor al die mensen die jarenlang niet zichzelf waren omdat hun natuurlijke gedrag beïnvloed werd door een chemische substantie? Schuiven we het probleem van de onbalans niet gewoon voor ons uit? Wat doen we zo’n kind, de ouders, de scholen en onze maatschappij aan**?!
Donderbruin vermoeden
Zou de opmars van zeer veel initiatieven die benadrukken dat gezond en gebalanceerd leven mogelijk is, mits je de vele chemische componenten die we gebruiken en tot ons nemen laten staan, een tijdperk inluiden waarin we tot de ontdekking komen dat de middelen die onze vooruitgang leken aan te duiden, achteraf gezien onze ondergang inluidden? Vaccinaties, grootschalig geproduceerd voedsel, chemische schoonmaakmiddelen, cosmetica, medicijnen die chronische ziekten moeten behandelen, ze blijken vaak een nare bijsmaak te hebben, waar men liever over zwijgt omdat het toch de vooruitgang is waar we blij mee moeten zijn.
Dat er steeds meer mensen komen die die medicijnen nodig hebben, zegt m.i. niets over het succes van het medicijn, maar wel over het onvermogen van onze maatschappij om een natuurlijke balans te vinden waarin iedereen zichzelf mag zijn en vrije keuze heeft.
Marina Schriek
* Bekijk de uitzending van De wereld draait door (vanaf 04.54)
** In dit kader raad ik je ook aan om de documentaire ‘de echte jongensfilm’ van Katinka de Maar te bekijken.
Marina,
Complimenten. Goed stukje over een complex onderwerp. Goed geschreven ook.
Inhoudelijk denk ik dat je gelijk hebt. Daarbij betwijfel ik echter of je gelijk gaat krijgen.
We zien een toenemende medicalisering van de maatschappij. Daar plukken we ook allemaal de vruchten van. We worden steeds ouder. Honderd jaar geleden waren er ook mensen die 80, 90 of zelfs honderd jaar oud werden maar het was maar een enkeling. Nu bereiken veel meer mensen die leeftijd en daarmee stijgt de gemiddelde leeftijd van ons allemaal.
Ik zie om me heen dat mensen van ver in de 70 nog nieuwe knieën krijgen, orgaantransplantaties ondergaan en dagelijks een handvol tabletten slikken om de bijverschijnselen (afstotingsverschijnselen) op te vangen. Wij vinden het allemaal normaal, of werken en betalen er aan mee. Omdat het kan en omdat de mens dan nog enkele jaren langer kan leven en mee kan draaien in de maatschappij.
Zoals je zelf aangeeft slikken we al 50 jaar ‘de pil’ om het krijgen van kinderen te reguleren en het gebruik van Ritalin voor drukke (ADHD) schoolkinderen is al vele jaren ingeburgerd. Grote groepen mensen slikken zogenaamde ‘party drugs’ om zich een paar uur ‘lekker’ te voelen.
Kortom, het gebruik van chemische middelen om ons leven in banen te leiden die we met elkaar aangenamer vinden is een ingeburgerd verschijnsel.
Ik denk dat het voor ieder van ons verstandig is om zich elke keer weer af te vragen, doe ik hier aan mee of zoek ik andere oplossingen. Maar de mainstream gaat door op de ingeslagen weg.
Hoi Koos,
Dank voor je complimenten. Je ziet, ik heb je advies niet in de wind geslagen 😉
Steeds meer mensen raken teleurgesteld in de reguliere gezondheidszorg. Logisch, al die vooruitgang heeft er niet voor gezorgd dat we gezonder geworden zijn met z’n allen. Voor wie verder kijkt dan z’n neus lang is, valt er een wereld te winnen.
In eerste instantie lijkt het of je dingen opgeeft, tot blijkt dat je er je gezondheid, je geluk en je vrijheid voor terug krijgt.
In dat kader wijs ik je graag op de Gezond Verstand Avonden die door heel het land georganiseerd worden: http://www.gezondverstandavonden.nl Daar worden vele onderwerpen onder de aandacht gebracht en vooral de vele alternatieven die voor handen zijn die helpen om gezond en gelukkig te zijn op een manier die bij je past.
Hartelijke groeten, Marina
Aan uw tekst te lezen, lijkt het me onwaarschijnlijk dat u ADHD heeft of iets afweet waarom Ritalin wordt voorgeschreven. Wellicht handig om u daarin te verdiepen in plaats van theorieën/andere hulpmiddelen te bedenken/ als optie te geven. Wanneer u pijn heeft door een chronische ziekte en hier medicijnen voor slikt, laat u zich dan ook iets aanpraten? Wanneer bepaalde stoffen niet vrij worden gegeven of worden teruggestuurd en hierdoor concentratie/focus niet mogelijk is, zijn er helaas, net zoals bij een chronische ontsteking wat pijn veroorzaakt, geen alternatieven en wordt er ook niets aangepraat. ADHD doet gelukkig fysiek geen pijn, wel is het is het erg moeilijk een ‘normaal’ leven te leiden wanneer ADHD het leven overneemt zonder hier invloed op te hebben,
Beste Anne-fleur,
Klopt! Ik heb nooit de diagnose ADHD gekregen en houd me niet bezig met het voorschrijven van medicijnen. Wel ben ik bijzonder geïnteresseerd in de kracht van onze geest en de invloed daarvan op de ongelooflijke complexe werking van ons lichaam. Ik ben van mening dat medicijnen zich in je lichaam gedragen als een olifant in een porseleinkast. De werking ervan brengt subtiele balansen in disbalans met als gevolg veel (vaak ongewenste) bijwerkingen.
Het geven van medicijnen wordt toch vaak als oplossing gezien voor vele problemen. Jammer genoeg is daarmee dan de kous af. Naar mogelijke oorzaken wordt niet gekeken. Eenvoudige oplossingen zoals bijvoorbeeld het nuttigen van gezonde en natuurlijke voeding worden door artsen niet aangedragen.
Toen ik op school zat bestond adhd niet. Wel hadden leraren tijd om zich met hun leerlingen te bemoeien. Meestal lukte het dan om die kinderen die wat extra begeleiding nodig hadden dat ook te geven, waarmee het kind gewoon kind mocht blijven, zonder een stempel te krijgen met alle gevolgen van dien. Noem mij ouderwets, maar daar geef ik de voorkeur aan.
Dat adhd je leven over kan nemen, zonder dat je daar zelf verder invloed op hebt, is een gekozen overtuiging.
Ik weet wel dat als je dat gelooft, je ook inderdaad gelijk hebt. Ik zelf kies ervoor te geloven dat er altijd oplossingen te vinden zijn. Zo stel ik mijn geest open voor mogelijkheden, ook als die minder voor de hand liggend of onorthodox zijn.
Zoals gezegd in het blog: het kost wat meer moeite…
Marina,
Een rolstoel staat maar in de weg. en het maakt mensen lui. Mijn gevoel zijn dit dezelfde argumenten als dat jij hierboven gebruikt. Ik heb add. ik ben 48. ik heb een leven zonder medicatie gedaan. Totdat het niet meer gin. 10 jaar therapie áchter de rug, Sport, meditatie, yoga. alles gedaan en doe het nog. Maar zonder Ritalin gaat het niet.
Heb je wel eens het gevoel gehad, en dat weken achter elkaar, dat alles op een dag teveel is. Dat het in je hoofd een dikke soep is waar je moe, wanhopig en gek van wordt. niet meer herinneren tijdens een zin waar je het over had. en dat niet 1 keertje per week zoals iedereen dat wel eens heeft. Maar elke dag weer. Moeilijk uit je woorden kunnen komen. Erg traag in je hoofd zijn. En echt alles vergeten. Je ergens zo diep in verliezen dat je soms letterlijk schrikt dat het uren later is. Of de weg hoe je thuis kwam echt niet meer kunnen herinneren. Weet je hoe angstig zoiets is? Ritalin haalt me weer terug uit mijzelf. Ik kan dan ineens een sociaal gesprek voeren. Ik kan mijn aandacht bij gewone zaken houden en me daar in interesseren. De prikkels hoeven dan niet groots te zijn.
Zonder die medicatie, naast de overige maatregelen die ik heb genomen, is mijn leven niets waard.
En dat Adhd vroeger niet bestond, dat is natuurlijk niet waar. De stikker bestond niet. Mijn broer heeft en had adhd. Dan hebben we het over de jaren 70. leg mij de agressieve buien dan maar eens uit. de drukt. het falen van zijn loopbaan. die eindigede bij hem, met heel veel narigheid bij de mavo. Die jongens was gewoon niet geschikt voor school door zijn adhd. ik kom uit een gewoon gezin. Sociale redenen waren er bij ons niet om te ontsporen.
Mvg Robo
Beste Robo,
De beste stuurlui staan aan wal, natuurlijk is dat zo. Ik ben blij dat jij een oplossing gevonden hebt, die je helpt om meer richting te geven aan je leven. Ik heb zelf andere ervaringen waar ik mijn mening op baseer.
Zo heb ik ondervonden vaak meer veel meer resultaat te behalen valt dan alleen met medicijnen bereikt kan worden. Zelf leek ik ook veroordeeld tot medicijngebruik (anti-depressiva) die hielpen goed, maar ik was toch mezelf niet. Het gevoel dat er iets niets klopte bleef bij me. Inmiddels heb ik veel betere oplossingen gevonden waardoor ik me weer helemaal gezond voel, gelukkig ben én onafhankelijk van medicijnen. Nu ik weet dat dat kan, bij mezelf en anderen die ik begeleid heb, ben en blijf ik voorstander de chemie-vrije weg.
Uiteraard is een ieder vrij om zelf te kiezen. Het kan echter gebeuren dat het voelt alsof je helemaal geen keuze hebt. Daarom heb ik er vooral moeite mee wanneer iemand voorgelicht wordt alsof er maar één keuze is. Wanneer medicijnen verplicht gesteld worden als voorwaarde om deel te mogen nemen aan onderwijs, gaan bij mij alle alarmbellen af! Ik werk er altijd naar toe dat je in ieder geval weer voelt dat je wél die keuze hebt. En wat je dan kiest is altijd goed.
Dank dat je zo open gereageerd hebt. Ik wens je alle goeds toe!
Marina Schriek
hallo Marina,
Ik wil nog wel kwijt dat je artikel goed vindt. inderdaad mooi geschreven zoals hierboven ook wordt gezegd.
Als je artikel over AD had gegaan was ik het wel met je eens geweest. AD wordt voorgeschreven, te pas en te onpas. Hoewel ik wel van mening ben dat iemand zelf verantwoordelijk blijft over wat hij slikt, is AD een medicijn dat wordt voorgeschreven op het moment dat je zelf niet meer in staat bent zelf te beoordelen, wel of niet.
Voordat de diagnose ADD bij mij rond was heb ik heel wat van doe rommel gehad. Inmiddels gelukkig helemaal verlost van dat spul. Ik moet wel zeggen, zonder had het denk ik niet gekund. Ik heb een hele goede huisarts. Na al die jaren heel veel contact gehad te hebben met haar weet ik dat het voor haar een wel overwogen keuze is geweest om dit voor te schrijven.
Na jaren regelmatig op fora rondgesnuffeld te hebben, want ik heb de depressie altijd proberen te snappen, is mij wel opgevallen dat er standaard protocol gevolgd wordt. Starten met medicatie om de patiënt weer rustig te krijgen, en terug op het padje. Maar wat we wel is opgevallen dat veel huisartsen er dan niet voor kiezen om gesprekken op te starten. Volgens mij worden veel mensen alleen met wat pilletjes naar huis gestuurd. En juist die gesprekken, yoga, mindfullness etc…. zijn genezend. niet die pillen.
Mensen met een distyme stoornis, daarbij kan ik me nog voorstellen dat deze medicatie voldoende is. maar ik zou dan ook voor andere opties kiezen. ik ben het met je eens dat bij wijze een verplicht avondje uit met vrienden naar een leuke omgeving meer resultaat boekt, op de lange termijn dan AD. Want het gaat er om, wanneer je het weer moeilijk krijgt, dat je uit herinnering kan putten dat je de keuze hebt om niet aan die nare gevoelens toe te hoeven geven.
ADD, Adhd en Authisme, slaapziekte, zijn een hele andere orde van aandoeningen. Aangeboren, en niet te genezen. Dat koppie werkt gewoon anders. En zolang je er geen last van hebt, moet je ook vooral niets doen. Ik kan me voorstellen dat ADHD geweldig kan zijn. Als de omgeving geen last van je heeft, dan is dT denk ik geweldig om over te lopen van de energie. Maar in het geval dat er last wordt ondervonden, dan zal je iets moeten. Je kan niet altijd de wereld om je heen veranderen. dat zou vaak het mooiste zijn.
Vanmiddag, bijvoorbeeld, dan weet ik dat ik best een belangrijk overleg heb en dat ik mijn aandacht nodig heb. Ik neem mijn medicatie dan zo in dat ik de dosis rond het overleg een soort opbouw naar een piek. Ik mag maximaal 60 mg per dag hebben. normaal neem ik dat in 3 porties in van gelijke hoeveelheid. zo een dag als vandaag begin ik dan met 5 mg. dan 12:00 uur 10 mg. dan heb ik dus 15 mg spare. ik neem dan om 13:00 10 mg en vlak voor het overleg 5 mg. De 10 werkt aan het begin van het overleg om de aandacht 100% er bij te hebben zodat het mij tijd geeft om me in de materie in te leven. Anders raak ik te vaak, zonder mijn aandacht kwijt.
en enige tijd later begint de 5mg te werken. En dat houd me er zeker tot het eind er bij. om 16:00 heb ik meestal mijn laatste inname.Die stel ik dan uit naar de avond. 18:00. Ik kom dan wel iets moeilijker en later in slaap. Maar ik ben dan voor mijn gezin dan ook meer aanwezig.
Zo zie je dat de ritalin veel invloed heeft op mijn dagelijks leven. Ik functioneer er veel beter door.
De diagnose heeft bij mij bijna 8 jaar geduurd. Niet dat die zo veel ingewikkelder was dan bij anderen. Maar het uitsluiten van allerhande andere mogelijkheden hoorde daar ook bij.
Ritalin geven aan kinderen is naar mijn mening bijna misdadig. Ik ben dan meer voorstander die kinderen te begeleiden en te ondersteunen waar nodig is. En zonodig je leven zo in te richten dat het kind voorop staat. Dan maar wT minder luxe in het leven. Een sociale basis is het meest belangrijke in het leven van een mens. Door deze kinderen met medicijnen aan hun lot over te laten door te denken dat dit voldoende is, vindt ik schandalig.
Min of meer is dit mij destijds overkomen waardoor de sociale kaders waarbinnen iedereen zich moet bewegen niet goed geautomatiseerd zijn. Dat levert dagelijks grote problemen. Add is niet erg. Maar beseffen dat je iets niet goed doet en weten wat en waarom daar wordt je ziek van. Hoe moet je jezelf iets aanleren als je niet weet dat je het fout doet.
mvg Bobo
Ik vind het blog wat kort door de bocht. Naar mijn idee moet medicatie niet het eerste redmiddel zijn, maar ADHD/ADD is meer dan een druk kind.
In de meeste gevallen is een combinatie van medicatie en coaching nodig. Dat heeft deels met onze samenleving te maken, maar ook met het feit dat iemand met ADHD gewoon prikkels heel anders verwerkt.
Vanuit dat oogpunt is yoga en mindfullness ook symptoombestrijding. De persoon blijft last houden van allerlei kwalen en zal waarschijnlijk zijn leven lang onder zijn niveau presteren.
Natuurlijk, probeer eerst andere oplossingen, maar een medicijn kan een goede aanvulling zijn. Ook bij een ziekte als reuma kun je veel doen buiten medicijnen, maar medicijnen geven toch een veel betere kwaliteit van leven.
Voor veel mensen is dat pilletje dan ook een redding voor wat anders een erg ongelukkig leven zou zijn.